Οι ψυχολογικές διαστάσεις του... κορωνοϊού

ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ  ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ MsC

Στη σημερινή κατάσταση, βαλόμενοι από έναν άγνωστο ιό,  παραμένουμε στο σπίτι σχεδόν ένα μήνα τώρα, προσπαθώντας να περιορίσουμε τη διασπορά του στους οικείους μας και στους συνανθρώπους μας γενικότερα, φερόμενοι ώριμα και υπεύθυνα. Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού παραμένει στο σπίτι τηρώντας τις απαγορεύσεις που επιβάλλει η Πολιτεία, ακολουθώντας τις οδηγίες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας

Ένας θανατηφόρος ιός, μια πρωτεΐνη τόση δα που δεν φαίνεται καν με γυμνό οφθαλμό, μας φέρνει μπροστά στην αιώνια αβεβαιότητα, το φόβο του θανάτου, που είναι φωλιασμένος μέσα μας.

Ως μεσογειακός λαός έχουμε έντονη την έννοια του οικογενειακού δεσμού και στην σκέψη ότι θα χάσουμε δικούς μας ανθρώπους μας πιάνει πανικός. Ποιος θέλει να χάσει αγαπημένους του;

Υπάρχει άγχος και φόβος ατομικά και συστημικά. Φόβος μην πλησιάσω τον διπλανό μου, φόβος μην κολλήσω τον ιό, φόβος μην αρρωστήσω βαριά, φόβος μην πεθάνω. Φόβος για τον σύντροφο, για τα παιδιά μου, τους γονείς μου, τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Φοβισμένοι και πολλές φορές μόνοι, απομονωμένοι από τα παιδιά και τα εγγόνια τους είναι οι παππούδες και οι γιαγιάδες όλης της χώρας. Στερούνται την αγκαλιά των εγγονιών τους και αναπολούν τις παλιές καλές μέρες. Στο μυαλό στριφογυρίζει συνέχεια τι γίνεται στην Ελλάδα με τον κορονοϊό, τί γίνεται στην Ευρώπη, τί γίνεται στο κόσμο όλο. Κι αυτά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν κάνουν άλλο από το πρωί μέχρι το βράδυ παρά ν΄ασχολούνται συνέχεια μ΄ αυτό το θέμα. Πίεση, άγχος, φόβος και πολλές φορές θυμός για τα περιοριστικά μέτρα και για τη δυσκολία που φέρνουν στο να διαχειριστoούμε τον εαυτό μας και τις σχέσεις μας με την οικογένειά μας και τους αγαπημένους μας.

Στην αρχή ο χρόνος περνούσε γρήγορα και συνειδητοποιούσαμε ότι ίσως και να μας χρειαζόμασταν αυτό το σταμάτημα από το ατελείωτο τρέξιμο για την απόκτηση αγαθών, μας χρειαζόταν λίγη ξεκούραση, περισσότερη επικοινωνία με την οικογένειά μας.

Καθώς περνούν οι μέρες και γίνεται ριζική αλλαγή στις συνήθειές μας, διαπιστώνουμε ότι αυτή η κρίση της δημόσιας υγείας έχει και τις ψυχολογικές της διαστάσεις. Η αναστολή της κοινωνικής και επαγγελματικής ζωής ταράζει την ασφάλεια που νοιώθαμε ως τώρα και ως εκ τούτου την ψυχική μας ισορροπία.

 Μια μερίδα συνανθρώπων μας βρίσκει τον τρόπο μέσα απ΄ αυτή τη δοκιμασία να αντιμετωπίσει τις εσωτερικές διεργασίες που συμβαίνουν στο συναισθηματικό μας επίπεδο, δηλαδή το άγχος, τον φόβο, τη θλίψη, τον θυμό και καταφέρνει να επικοινωνήσει με τη σοφία που υπάρχει μέσα μας, συνειδητοποιώντας ότι τα συναισθήματα είναι ένα όμορφο μέρος της ύπαρξής μας, με αποτέλεσμα να μπορέσει να ελέγξει την κατάσταση, να την αποδεχτεί και να συμβαδίσει με την πραγματικότητα.

Αρκετοί όμως από μας δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε την κρίση που έχει ξεσπάσει μέσα μας και αναλογιζόμενοι τις επιπτώσεις στην υγεία μας, στην κοινωνική και επαγγελματική μας ζωή,  γεμίζουμε με φόβο που κάποιες φορές φτάνει στα όρια του πανικού. Ο τρόμος στην ιδέα του θανάτου μας οδηγεί στην παραίτηση, στη διαστρέβλωση των πραγμάτων και στην αποφυγή της πραγματικότητας, καταφεύγοντας σε γρήγορες λύσεις λησμονιάς μέσα από τη χρήση αλκοόλ, ναρκωτικών ουσιών, αγχολυτικών και αντικαταθλιπτικών.

Σε κάθε περίπτωση το ζητούμενο είναι να αποδεχτούμε αυτό που μας συμβαίνει, να βρούμε τρόπους να το διαχειριστούμε και να κάνουμε κινήσεις που βοηθούν στον έλεγχο των συναισθημάτων μας και στην απόλαυση της καθημερινότητας.

Στην ψυχολογία λέμε ότι όπου εστιάζεις την προσοχή σου αυτό γίνεται βίωμά σου. Επομένως αν θέλουμε να ηρεμήσουμε και να αποδεχθούμε την πραγματικότητα χρειάζεται ν΄ αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας και να εστιάσουμε στα θετικά.